Chyba żadne zjawisko nie odzwierciedla lepiej całkowitego niemal pochłonięcia współczesnej kultury tematami konfliktu, kryzysu i dysfunkcji niż społecznie zaangażowany film dokumentalny. I to do tego stopnia, że obraz dokumentalny eksponujący społeczną harmonię wydaje się dziełem wręcz awangardowym. Trzeba było twórcy tej miary co Kazuhiro Soda, by podjąć wyzwanie i z zamówienia na krótki film na temat pokojowego współistnienia rozwinąć pełnometrażowy dokument, będący oryginalną próbą odpowiedzi na pytanie, jak w ogóle możliwy jest pokój. Film Sody, na pograniczu cinéma vérité i wizualnego eseju, to subtelna opowieść o ludziach i kotach. Mamy tu troje ludzkich bohaterów. Toshio Kashiwagi swoją furgonetką wozi tych starszych i niepełnosprawnych mieszkańców japońskiej Okayamy, których nie stać na taksówkę. Karmi też bezpańskie koty, na co narzeka jego żona, Hiroki. Hiroki prowadzi organizację charytatywną, wysyłającą opiekunów do chorych i podeszłych wiekiem. Sama jest także taką opiekunką. Ta para starszych ludzi stara się pomóc pogodnemu, 91-letniemu Shiro Hashimoto, cierpiącemu na raka płuc, palącemu papierosy marki „Pokój” i dzielącemu się z Hiroki wspomnieniami z II wojny światowej. Społeczność karmionych przez Toshio kotów niepokoi intruz z zewnątrz, „kot złodziej”. Jednak nawet obca inwazja i zbliżająca się śmierć (Shiro przeżywa swoje ostatnie dni) rozpływają się tu jakby w pełnym współczucia, prostym i pokojowym współistnieniu.

Maciej Nowicki